Σας στενοχώρησα, το βλέπω.

Ελάτε, μη λυπάστε.

Τουλάχιστον όχι για μένα.

Υπάρχει τόσος έρωτας γύρω σας και μέσα σας που και η ελάχιστη θλίψη για τη δική μου ερημιά είναι μια ανώφελη σπατάλη.

Φυλάξτε τα δάκρυά σας, θα τ’ αναζητήσετε αργά ή γρήγορα.

Τότε θυμηθείτε με για λίγο.

Και κλάψτε μόνος σας μετά.

Όχι για τη δική μου ορφάνια, μα για τον δικό σας ανεκτίμητο καημό.

 

Αν είχε αστέρια απόψε, θα πήγαινα μια βόλτα στη λίμνη με την άμαξα ή με τη μηχανή του γιού του επιστάτη.

Ίσως τον συναντήσατε καθώς ερχόσασταν, είναι ένα όμορφο, λίγο θαμπό αγόρι, όλο χέρια.

Θα ήθελα πολύ να βυθίσω τα πόδια μου στην άμμο, να μείνω ώρα έτσι, παρατηρώντας τους κωπηλάτες να λάμνουν ιδρωμένοι.

Έχετε δει ποτέ νυχτερινή κωπηλασία;

Θα σας μάγευε η κίνηση των κουπιών, η αυστηρή τους συμμετρία καθώς λογχίζουν τα νερά σκάβοντας ασημένιες λακκούβες στην ήρεμη επιφάνεια της λίμνης.

Θα επέστρεφα προτού χαράξει, θα τίναζα την άμμο απ’ τα πόδια μου, το πάτωμα θα γέμιζε απ’ την ξανθή της σκόνη.

Δεν θα βιαζόμουν καθόλου να καθαρίσω.

Θα την άφηνα εκεί, να τρίζει ελαφρά κάθε φορά που θα πατούσα πάνω της ξυπόλητη…

Θα την άφηνα να μου θυμίζει τότε που…εκεί, στη λίμνη, ένα βράδυ…

εγώ, με τ’ όνομά μου ολόκληρο,

ολόκληρο τ’ όνομά μου μέσα στο άλλο όνομα,

μέσα σ’ εκείνο το θάμβος…

με όλα μου τα μάτια και τα χέρια και με την καρδιά μου όλη να με καταπίνει…

μ’ όλη μου τη ζωή σ’ ένα βράδυ, προτού ο θάνατος…

προτού εγώ μισή, καλέ μου, κι από μισή πιο λίγη, προτού μόνη μου και τίποτα, τίποτα πια…

κανένας, κανένας πουθενά…πουθενά μέσα μου κανείς…μέχρι κι εγώ να λείπω απ’ το κορμί μου…

​

Να μην ξανάρθετε εδώ.

Μ’ αναστατώνει κάθε ξένη παρουσία.

Όποτε μιλώ, σα να σκάβω το ίδιο μου το σώμα,

σα να βυθίζομαι στη σάρκα μου

κι όταν ξαναβρίσκω τον κόσμο γύρω μου είμαι άδεια,

ρημαγμένη και άοπλη,

μ’ όλα μου τα μέλη κατεστραμμένα,

με κλονισμένες τις αισθήσεις,

δίχως όψη.

Δε σας ζητώ παρά να με ξεχάσετε.

 

Φύγετε, σας παρακαλώ! Δε με λυπάστε;

''.... Και Ιουλιέτα''
Άκης Δήμου